Hindi ko aakalain na sa aking pagmumuni-muni kagabi, nakatulog ako bandang pagabi na. Paggising ko, ika-8:30 ng gabi. Hello muli sa sirang body clock.
Pagkabangon, wala na rin ako balak ituloy pa ang thesis at pinagbukas na lang ang gawaing thesis. Naisipan ko magbasa na lang ng isang magazine at libro, pati ituloy na lang din ang kasalukuyang pinapanood na kdrama na Reply 1994. Para mahimas-masan ang sarili. Para makabangon muli kinabukasan. Natigil ako sa episode 16 nung makitang sobrang relate ako roon sa isang eksena sa episode, na naka-post dito mula sa mga nakaraang entries.
At may nakita na naman ako mula sa episode 16.
 |
| Screenshots from Reply 1994 episode 16 |
Sobrang nakaka-relate lang. Huhuhu. Oo, no choice na talaga ako ngayon kundi tanggapin na lang kung ano ang nangyayari. At kung nalagpasan ng sarili itong problema, e di okay.
Bakit ba kasi wala ako gana gumawa ng mga matitinong thesis proposals noon? Ayan tuloy. :(
Pero dude, tama na yung panghihinayang thinking hours. Sayang yung oras sa paggawa ng thesis. Sapat na ang kagabi sa pansamantalang pagtigil sa paggawa ng thesis. (Siguro kaya rin nanghihinayang ang sarili dahil mas madali gawin iyon kesa sa mismong thesis. Hahaha.)
Later that night, pagkatapos matapos ang episode 16 ng Reply 1994, napa-research ako sa Google kung paano ma-overcome ang ganitong pakiramdam ng panghihinayang. Sobrang overwhelming talaga yung panghihinayang na iyon, at nakakatakot na rin yung laki ng panghihinayang.
Umokay nga pala ang kalagayan mula sa panonood ng kdrama at pagbabasa. Thank God. Sa kasalukuyan, ongoing ang pagiging okay. Kahit na hindi maiiwasan maisip yung mga magagandang posibilidad sa ibang thesis proposals, ang mahalaga ay may approved thesis proposal ako.
Ika nga ni mareng Alicia:
No comments:
Post a Comment