...tamad na tamad ako.
Hindi ko alam kung bakit. Siguro pagod na rin deep inside mula sa kaba at agony at saka sa stress na rin. Wala ako sa wisyo magreview para sa nalalapit na delibs at saka gusto ko lang talaga magrelax ngayong araw. Kaso napapaisip ako kung worth it ba magpahinga lang ako buong araw at walang gagalawing related sa academics hanggang bukas. Mas maganda pa rin kasi maging handa.
Tuesday, September 20, 2016
Friday, September 16, 2016
Ubos Pera
Bale last Wednesday, wala talaga ako balak pumasok. Determinado ako na tatapusin ko ang powerpoint presentation sa araw na iyon. Habang gumagawa, bumuhos na rin ang malakas na ulan.
Nung tumingin ako saglit sa FB, hala huling araw na pala ng membership drive ng UAPSA. Hindi ako prepared, or nakalimutan ko! So ayun, kumilos na ako papasok ng paaralan. Sabi nga nila, gawa raw sa wood laminate ang bagong membership card for this year ng organisasyon.
To make the story short, nakapagpa-member naman ako. Umuwi ako literal na wala nang laman ng wallet. Buti na lang may load pa si beep card. Napabili rin kasi ako ng back issue ng BluPrint worth 80 pesos. Not bad no? Hahaha. Ubos ang three hundred pesos.
Wala lang. Share lang.
Nung tumingin ako saglit sa FB, hala huling araw na pala ng membership drive ng UAPSA. Hindi ako prepared, or nakalimutan ko! So ayun, kumilos na ako papasok ng paaralan. Sabi nga nila, gawa raw sa wood laminate ang bagong membership card for this year ng organisasyon.
To make the story short, nakapagpa-member naman ako. Umuwi ako literal na wala nang laman ng wallet. Buti na lang may load pa si beep card. Napabili rin kasi ako ng back issue ng BluPrint worth 80 pesos. Not bad no? Hahaha. Ubos ang three hundred pesos.
Wala lang. Share lang.
Thursday, September 15, 2016
It's been a week na.
Simula nung magpasahan for thesis. Haaaay. Araw na lang ng delibs ang hinihintay.
Sa ngayon, eto ako. Kinakabahan. Hindi ko pa rin matapos-tapos ang paggawa ng powerpoint gawa ng kaba of the unknown. Pero alam ko naman na deep inside makakapasa ako. Siguro kinakabahan lang ako sa mga tanong na ibabato nila sa akin, na baka mamaya hindi ko masagot ng maayos out of kaba. Pero naniniwala pa rin ako na hindi na mag-eextend pa muli ang aking student discount, yung tipong makakapagmarcha ako sa darating na commencement exercises ng unibersidad sa Abril 2017.
Nowadays, unti-unti na sila nagsisipagpasahan sa kanilang thesis. Habang tumatagal, nag-eenjoy tumambay sina agony at nervousness sa akin. Gusto ko na rin makahinga ng maluwag tulad nila. Dude, makakamit mo pa naman yun pero saka pa. Hahahaha.
Sa ngayon, eto ako. Kinakabahan. Hindi ko pa rin matapos-tapos ang paggawa ng powerpoint gawa ng kaba of the unknown. Pero alam ko naman na deep inside makakapasa ako. Siguro kinakabahan lang ako sa mga tanong na ibabato nila sa akin, na baka mamaya hindi ko masagot ng maayos out of kaba. Pero naniniwala pa rin ako na hindi na mag-eextend pa muli ang aking student discount, yung tipong makakapagmarcha ako sa darating na commencement exercises ng unibersidad sa Abril 2017.
Nowadays, unti-unti na sila nagsisipagpasahan sa kanilang thesis. Habang tumatagal, nag-eenjoy tumambay sina agony at nervousness sa akin. Gusto ko na rin makahinga ng maluwag tulad nila. Dude, makakamit mo pa naman yun pero saka pa. Hahahaha.
Monday, September 12, 2016
Haaaaay Buhay Thesis
Ganito pala yung pakiramdam nila noong nakaraang taon. Ilang linggo na puyat na kung saan isa kang napakaswerteng tao kung nakatulog ka ng kumpleto, aksidente man ito o hindi. Gawa rito, gawa roon. Dinadaan na lang din sa pagkain yung stress at pagod. Bawat patak ng oras na hindi nailalaan sa paggawa ng thesis, laking hinayang. Ito ang naging dahilan kung bakit hindi na rin ako nakapagsulat dito.
Looking back, grabe hindi ko aakalain na magagawa ko ang thesis. Ang dami kailangan gawin within a span of time. Punta rito, punta roon para makapag-data gathering. Balik dito, balik doon para balikan ang mga hininging impormasyon. Sa umaga, nasa labas. Sa gabi, gumagawa. May mga pagkakataon na rin na dahil sa data gathering, hindi na ako nakakagawa ng thesis dahil nakakatulog na sa gabi dulot ng pagod. Kaya tuloy nung mga dalawang linggo na lang bago magpasahan, panic mode na talaga. Naniniwala naman ako deep inside na makakapagpasa ako ng thesis book at makakagraduate ako sa April 2017.
Pero hindi maiiwasan ang mga pagkakataon na natatanong ang sarili kung kakayanin pa ba. May mga pagkakataon na ang sarap sumuko dahil sa pakiramdam na hindi aabot sa oras ng pasahan. Pero dude, naalala ko tuloy yung tricycle ride papuntang library. Naitanong ko na naman sa sarili ko kung kakayanin ko pa ba. Pero naisip ko na kakayanin ko ito at maawa naman ako sa sarili ko pati na rin sa mga magulang ko. Napagtanto na madalas na lang ako nagpapatalo. Lagi na lang ba ako magpapatalo? Nais ko ba na ganito na lang ang buhay palagi? Na hanggang dito na lang? Syempre, hindi ako papayag. Mukhang ito na ang pagkakataon para baguhin ang mindset. Kaya please lang, maawa sa sarili. At saka, madali nga sumuko pero yung consequence naman iyon, mabigat.
Dahil dito, sinikap ko matapos ang thesis. Malaki ang pasasalamat ko sa mga taong tumulong sa akin sa paggawa ng thesis book ko. Sa awa ng Diyos, nakapagpasa naman ako, pati na rin ng mga kaibigan ko, ng aming thesis. Individual nga pala yung thesis namin. Ikinatutuwa ko rin na makatulong sa mga kaklase na kinakailangan ng tulong pagkatapos ko makapagpasa ng thesis book sa aming thesis adviser.
Habang pauwi na, doon na namin naramdaman ang pagod. Isang araw din pala kami hindi nakakain. Nadadama na rin ang pagod mula sa mga araw. Ilang araw din pala na hindi ayos ang pagkain sa oras. Grabe talaga yung panahon na iyon pagkatapos ng pasahan. Mararamdaman mo na nagrelax na ang katawan. At sa paghiga sa higaan, o kay sarap ang nadarama. Tulog agad.
Looking back, grabe hindi ko aakalain na magagawa ko ang thesis. Ang dami kailangan gawin within a span of time. Punta rito, punta roon para makapag-data gathering. Balik dito, balik doon para balikan ang mga hininging impormasyon. Sa umaga, nasa labas. Sa gabi, gumagawa. May mga pagkakataon na rin na dahil sa data gathering, hindi na ako nakakagawa ng thesis dahil nakakatulog na sa gabi dulot ng pagod. Kaya tuloy nung mga dalawang linggo na lang bago magpasahan, panic mode na talaga. Naniniwala naman ako deep inside na makakapagpasa ako ng thesis book at makakagraduate ako sa April 2017.
Pero hindi maiiwasan ang mga pagkakataon na natatanong ang sarili kung kakayanin pa ba. May mga pagkakataon na ang sarap sumuko dahil sa pakiramdam na hindi aabot sa oras ng pasahan. Pero dude, naalala ko tuloy yung tricycle ride papuntang library. Naitanong ko na naman sa sarili ko kung kakayanin ko pa ba. Pero naisip ko na kakayanin ko ito at maawa naman ako sa sarili ko pati na rin sa mga magulang ko. Napagtanto na madalas na lang ako nagpapatalo. Lagi na lang ba ako magpapatalo? Nais ko ba na ganito na lang ang buhay palagi? Na hanggang dito na lang? Syempre, hindi ako papayag. Mukhang ito na ang pagkakataon para baguhin ang mindset. Kaya please lang, maawa sa sarili. At saka, madali nga sumuko pero yung consequence naman iyon, mabigat.
Dahil dito, sinikap ko matapos ang thesis. Malaki ang pasasalamat ko sa mga taong tumulong sa akin sa paggawa ng thesis book ko. Sa awa ng Diyos, nakapagpasa naman ako, pati na rin ng mga kaibigan ko, ng aming thesis. Individual nga pala yung thesis namin. Ikinatutuwa ko rin na makatulong sa mga kaklase na kinakailangan ng tulong pagkatapos ko makapagpasa ng thesis book sa aming thesis adviser.
Habang pauwi na, doon na namin naramdaman ang pagod. Isang araw din pala kami hindi nakakain. Nadadama na rin ang pagod mula sa mga araw. Ilang araw din pala na hindi ayos ang pagkain sa oras. Grabe talaga yung panahon na iyon pagkatapos ng pasahan. Mararamdaman mo na nagrelax na ang katawan. At sa paghiga sa higaan, o kay sarap ang nadarama. Tulog agad.
Subscribe to:
Posts (Atom)