Anyare ba?
Isa sa mga pakiramdam ko kung bakit ako tumigil sa pagsusulat online ay dahil nadadala ako sa paligid, especially sa social media (e.g. Thought Catalog articles, spoken poetry, etc.). Hindi ko naman sila sinisisi dahil syempre nagpa-impluwensya ako, unexpectedly (dahil at the end of the day, ikaw pa rin ang gumagawa ng mga desisyon, diba?). Nadadala ako sa mga hugot-hugot at something-something, which is dapat hindi. Yung may times na tipong pinipilit ko na somehow ang sarili na humugot or magsulat ng ganoon noon na dapat hindi ganoon. Wala lang. Share lang.
Btw, kung babasahin niyo yung previous entries ko rito, halatang nasa second stage (anger) ako ng depression noon. Hohoho. Pero ngayon, nasa stage 4 (depression) going stage 5 (acceptance) na me sa ngayon habang sinusulat ito.
Sa totoo lang, nasa stage pa rin ako kasalukuyan kung saan stuck ako sa buhay, kung ano nga ba talaga gusto kong gawin, at kung paano simulan o ipagpatuloy ang mga gusto kong gawin. Kung bakit nandito pa rin ako, kung bakit napaaka-stagnant ko, kung bakit ganito ako at hindi ganoon ganyan. Hindi naiiwasan minsan sa stage na ito ang pagkumpara ng sariling kalagayan sa ibang tao. Halimbawa na lang nito ay karamihan ng mga kakilala ko nagtatrabaho na, may sarili na silang pera. Tapos pagtingin ko na lang sa sarili ko, mapapa-hello tambay na lang ako. (Rito na pala pumapasok ang thought na may kanya-kanya tayong timezone kaya dapat hindi maiinggit sa iba. A friendly reminder lang.)
Ika-apat na buwan na ako ganito ngayong Abril, although mas malala pa kesa rito talaga yung kalagayan ko noong nakaraang buwan. I'm living in regrets talaga noon. Up until now pa naman I'm living in regrets, pero hindi tulad ng dati na sobrang bigat yung tipong isang Antonov An-225 (heaviest aircraft, with maximum takeoff weight of 640 tons) ang bigat.
Hmmm. Mapapaisip ka na lang kung ano connection nitong article sa arki e. Hahahahahaaayyy.
No comments:
Post a Comment